Ondanks de gladde wegen, welke door de ijzel werd veroorzaakt, vertrokken de strijders van koploper Warffum 2 op zondag 17 december naar Sportpark West-End in Groningen. Op het programma stond de topper tegen Gruno 5, die tweede staan. De stadjers hadden echter twee wedstrijden minder gespeeld en nog nergens punten gemorst. Dit terwijl de Warffumers wel al punten hadden laten liggen (2-2 tegen Kloosterburen).
Aangekomen in Vinkhuizen, wat een hele prestatie op zich was, bleek de reis van de parkeerplaats naar het clubgebouw al een even grote uitdaging. Door de gladheid was de kans op blessures vóór de wedstrijd minstens zo groot als tijdens de wedstrijd. Wonder boven wonder overleefde een ieder deze barre tocht.
Een tocht die zelfs bijna vergeefs leek. De scheidsrechter van dienst vond het kunstgrasveld namelijk té bevroren. Na enig conclaaf tussen de leidsman en de leiders van beide elftallen werd besloten toch te voetballen. Wel met dien verstande dat er een andere scheidsrechter werd aangesteld. De eerste scheidsrechter was namelijk bang voor een blessure en weigerde te fluiten.
Door dit alles werd er uiteindelijk een kwartier later afgetrapt. Een kwartier wat de Groningers blijkbaar goed had gedaan. Deze begonnen namelijk feller en met meer overtuiging aan de wedstrijd. Warffum liet zich vastzetten op de eigen helft en had alle moeite fatsoenlijk een aanval op te bouwen. Dit resulteerde dan ook in een, op dat moment, niet geheel onverdiende 1-0 van de stadjers. Een knap uitgespeelde aanval dwars door het midden werd omgezet in een doelpunt.
Het enige wat Warffum daar tegenover kon zetten was een aantal lange ballen en een rollertje voorlangs. Daarnaast kreeg Warffum ook nog eens te maken met een nare schouderblessure van leider-trainer-aanvoerder-coach-teammanager-analist en opperstrateeg Joris Bos. Het mag dan ook een aderlating worden genoemd dat juist deze noeste verdediger al voor de rust het strijdtoneel moest verlaten.
Hij werd vervangen door Robin Klaassen.
Lichtpuntje in de eerste helft was dat Warffum, naast voetballers, ook een ware atleet binnen zijn gelederen blijkt te hebben in de persoon van Patrick van Zuiden. Na een gedreven aanloop en een dubbele hinkstapsprong deed hij als een ware verspringer en met twee benen vooruit een poging om het wereld-afstandrecord te breken. Helaas kruiste net op dat moment een onwetende tegenstander zijn pad. Het enige wat hierdoor nog kans had om te breken waren de benen van de tegenstander. De beloning was dan ook geen applaus maar een gele kaart en tien minuten tijdstraf.
In de rust werden de mannen van Warffum weer op scherp gezet. Want ondanks de achterstand en de felle start van Gruno waren ook de kansen van de stadjers uiteindelijk op één hand te tellen geweest in de eerste helft. Er zou in de tweede helft meer strijd moeten worden geleverd en dan zou er absoluut nog een mooi resultaat in zitten. Met die gedachte werd de tweede helft dan ook aangevangen. Inmiddels waren ook M. Doornbos, Kolenbrander en Korthuis binnen de lijnen gekomen.
De peptalk wierp ook meteen zijn vruchten af. Er werd meer strijd geleverd en na een minuut of tien in de tweede helft stond de 1-1 op het bord. Het zal geen verrassing zijn dat Martijn Woltjer het doelpunt voor zijn rekening nam. Warffum kreeg daarop nog een aantal (kleine) kansen. Dit aantal had echter hoger kunnen zijn, wanneer de grensrechter van de stadjers geen spastische arm had gehad. Oncontroleerbaar bleef de beste man maar met zijn arm zwaaien. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat hij de vlag met deze arm vasthield. Hierdoor meende de scheidsrechter steeds te moeten fluiten, wat hij dan ook maar plichtsgetrouw deed. Ook bij buitenspel op eigen helft en als het even had gekund zelfs bij een ingooi. Maar ondanks dit lukte het Warffum, wederom in de persoon van Martijn Woltjer, nog een keer te scoren; 1-2.
Het spel werd er vervolgens niet bepaald mooier op. Wel werd de strijd heviger en hadden met name de stadjers bij tijd en wijle de nodige moeit om hun frustraties onder controle te houden. De nodige scheldwoorden, zelfs in dit verslag niet voor herhaling vatbaar, vlogen over het veld. Uiteindelijk werd de wedstrijd met aan beide zijden 10 spelers uitgespeeld. Matchwinner Woltjer trapte de bal een keer weg na een fluitsignaal van de scheidsrechter. Geel was zijn “beloning”. Ook was er nog geel voor een stadjer die meende dat natrappen geoorloofd is. Warffum hield echter stand en incasseerde geen tegentreffer meer. Het resultaat was een belangrijke overwinning in de strijd om het beoogde kampioenschap.
